Kendime II

var zihnimin içinde bir merhametsiz silgi;
kalbimde ona inat bitmek bilmez kalem.
bu devası dermandan yoksun, karadan bir elem.
öyle ki; yazdıkça bozulan, bozuldukça yazılan yazgı.
şayet yenebilseydim vazgeçemeyişlerimi,
son oyunun kazananı olarak olabilseydim mutlu,
veyahut öldürebilseydim Macbeth gibi uykuyu,
yaşamazdım ölüm kokan içimdeki bu matemi.
ama bilirim ki bendeki; beyhude hayallerden bir demet.
kaldı ki ben; vapurların peşinden uçan şuursuz martıyım,
kanatlarım olmuş olmamış neyleyim?
göremezken önümü bile, gördüğüm sadece "yalandan bir suret".


ah! baksana çağırıyor yine anılarım; en derinimden.
saplayıp kancalarıyla; çekip duracak yine derimden.

Kendime

hayallerim bir sonbahar türküsünden ibaret.
benden dökülenleri anlatır hançerden dizeleri.
saplarken kanlı elleriyle güvenilir peri.
değil midir artık aşkın adı nefret?
ah! verdiğim sözleri unutan aklım.
bilmez misin celladın elleri soğuktur.
bilmez misin şeytan en günahkarı da kutsar.
neye yarar ki; atılan onca geriye doğru adım?
vazgeç kalbim, vazgeç ruhum, vazgeç..
silik ufuk çizgilerinde değil artık güneş.
parıltılar bile geceyi terk edip çıplak kılmış.
düzeltebilir mi her şeyi elde olmayan bir sevinç?


söyle; aynalar bile düşmanken siluetime,
gözlerinde kendimi aramak; darbe değil midir kalbime?