Kendime II

var zihnimin içinde bir merhametsiz silgi;
kalbimde ona inat bitmek bilmez kalem.
bu devası dermandan yoksun, karadan bir elem.
öyle ki; yazdıkça bozulan, bozuldukça yazılan yazgı.
şayet yenebilseydim vazgeçemeyişlerimi,
son oyunun kazananı olarak olabilseydim mutlu,
veyahut öldürebilseydim Macbeth gibi uykuyu,
yaşamazdım ölüm kokan içimdeki bu matemi.
ama bilirim ki bendeki; beyhude hayallerden bir demet.
kaldı ki ben; vapurların peşinden uçan şuursuz martıyım,
kanatlarım olmuş olmamış neyleyim?
göremezken önümü bile, gördüğüm sadece "yalandan bir suret".


ah! baksana çağırıyor yine anılarım; en derinimden.
saplayıp kancalarıyla; çekip duracak yine derimden.