deja-vu

evet;
ben bunu daha önce yaşamıştım
bilirim hayallerin kırıldığı zamanları.
hatırlarım hayallerin kırıldığı o anı.
o zamanın durduğu dakikaları
çok iyi anımsarım.
hissederim içimden gelen,
can kırıklarını.
duyarım acısını derinden;
yıkılmış ümitlerin son feryatlarını.
her defasında bir kaleye sığınırım.
güvenirim surlarına.
her defasında inanırım;
benim kalem yıkılmaz diye...
ve yine her defasında,
o kale duvarlarının bombalanışını izlerim,
ağlayarak...
tekrarlarım hatalarımı umutsuzca.
yanılırım kapılıp gittiklerimde.
benden alıp götürdüklerine bakarım,
izlemiş olduğum bir filmi tekrardan
izler gibi.
bıkmadan, usanmadan...
her defasında aynı duyguyla,
her defasında aynı hüzünle,
ve her defasında kahrolası hayal kırıklığıyla...
yalanda olsa inanırım verilmiş vaatlere.
ateşin yakacağını bile bile 
üzerine yürümek gibi.
belki derim,
bu sefer derim,
oldu işte gerçekten derim...
ve yine yanılırım...
yine başa dönerim.
yine kalırım gözümde bir parça 
hüzünle...
giderim peşinden gördüğüm rüyaların.
gerçekliğine kapılırım 
boş sahteliklerin.
lanet okurum kahpe dünyaya yine,
yeniden...
ve kabuğuma çekilirim tekrardan.
görünmez olurum bana bakanlara.
ya da kuma gömerim kafamı,
görünmez olduğumu zannederim,
hayal tacirlerine karşı.
severim belki yeniden.
kapılırım başka bir yele.
kim bilir?
tekrardan yaşarım belki yazdıklarımı.
ve bağırırım cihan-ı aleme:
"ben bunu daha önce yaşamıştım"
diye...
kim bilir?