14 Temmuz 2011 Perşembe

melekler de öldürülür

dün bir melek düştü gökyüzünün maviliğinden.
cezalandırılışıydı belkide bu.
tek suçu;
güneşe değil de ayışığına aşkıydı.
ne kudreti,
ne parlaklığı,
ne asaleti...
çekmedi güneşi kendisine.
o ayışığının sadeliğine,
yalnızlığına,
ulaşılmazlığına tutkuluydu.
kimse çözemez bu aşkın sebeplerini.
yüreğinin derinliklerinde saklı onun sevdası
kimse ulaşamaz güzelliğine onun kadar.
yeni ay zamanında tanıdı,
ilk dördünde sevdi,
dolunayına aşık oldu, 
şimdi ise son dördün veda zamanı onun için.

bir melek tanıdım.
efsunlu bir yaz akşamı ölümü taddı.
melekler hiç ölür mü?
evet!
onlar da ölümün yükü altında ezilirler.
ama onları öldüren özlemleridir.
ben bir meleğin ölümüne tanık oldum.
beyaz tüyleri, ateşten kızıla dönmüş,
gözleri ise hala "ayışığını" arar halde. 
yüzünde mutsuzluk tablosu resmedilmiş.
dudaklarının kenarı hala ıslak.
biliyorum ki;
ölüm değil kavuşamamak üzmüş olmalı...
ve artık biliyorum ki;
melekler de öldürülür.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder