şövalye ölmemeli bu savaş meydanında

şövalyelerin cesareti yok bedenimde.
ne bir zırhım, 
ne de kınında hazır bekleyen keskin bir kılıcım var.
savaşınsa tam ortasındayım...
ve çıplak ruhum tir tir titrerken,
kendimi savunabilecek gücüm de yok,
bu kanlı savaş meydanında.
biraz hırsım kalmış kıyısında köşesinde kalbimin.
biraz da öfkem var olup bitenlere.
soysuzlar almaya gelmiş sana olan duygularımı. 
savunmam gerek!
düşmemeli içimdeki son kalem. 
yıkılmamalı surları;
dayanmalı çelikten yapılmış kahpeliklere.
"benim günahım aşktır" demiş üstad shakespeare.
işte çıkamazsam bu savaşın içinden;
sorumlusu sana olan günahımdır.
esir düşerse sana olan sevgim,
geçerse ellerine yabancı zalimlerin;
isterim ki ölümü yine senin elinden olsun.
son kez sen dokun isterim hislerime.
ve kusarsa kızıl gökyüzü kinini üzerime.
eğer yoksan sen yanımda, 
sonuna kadar ıslanmayı tercih ederim. 
bedenim her darbede daha fazla yıpranırken;
ruhum özgür kalır belki tutsaklılığından.
bakarım bir gün gelir,
güneşin doğuşunda eşlik edersin sevdama.
zaten dolmuşken nefesin iliklerime;
bir de eklenir kulaklarıma senden bir nota.
susar dinleriz birlikte eşsiz senfoninin güzelliğini.
şimdilik elimden sadece gelen;
kaderin zarlarının bize düşeş gelmesi.
seni bilmem sevdiğim;
ama bu kader bana oyun oynuyor.
bildiğim bu!