siz misiniz bizim kavuşmamıza mani olan?
ya kahve falları?
yalan mı söylediniz bana?
mutlu etmek miydi tek amacınız,
gerçekleri gizleyerek benden?
belki de korktunuz bir araya gelmemizden.
ya bana bakan gözler;
ruhumu okşayan o kahverengi bir çift göz...
söyleyin aşk dolu değil miydi içleriniz?
kıskandınız mı size muhtaç gözlerimi?
inandırdınız zalimce kendinize...
geride tuzlu bir enkaz bıraktınız göz bebeklerimde.
yüzümde artık buruk bir tad var.
gözyaşlarımdan arda kalan.
kalemimin mürekkebi ise artık kan kırmızısı...
yazdıkça kanıyor kelimelerim.
eskisi gibi değil satırlarım.
hepsinin sonu açık.
sonunu getiremiyorum bir türlü,
geri gelirsin diye...
tıpkı ruhum gibi.
büyük bir boşlukta o da.
rüyalarım da anlamsız içinde sen yokken.
itiraf edin ey hayallerim.
sahipsizsiniz benim kadar değil mi?
başıboş kaldınız serseri kurşun misali...
ve dışarıda esen yeller;
neden bu kadar soğuksunuz?
bedenim sıcaktan bunalırken;
kalbimi titretmeniz niye?
söyleyin!
yemin edin kutsalınız üzerine.
tanrınız üzerine yemin edin.
bana bu öfkeniz niye?
neden durmadan geliyorsunuz üzerime?
yollarıma koyduğunuz bu taşlar,
önüme çıkarttığınız tüm engeller niye?
ve sen sevdiğim!
zamana yenik mi düştün?
tutsağı mı oldun gururunun?
vazgeçişlerinin en kolayı ben miydim?
değerim sadece bir kaç veda cümlesiymiş.
sadece sen;
sadece sen mutlu ol diye terk ederdim,
aklının en ücra köşelerini.
kaçak hayatlar yaşamandansa...
oysa sen çoktan yer ettin,
çoktan taht kurdun kalbimin her yerine.
kendimden kaçmamam için.
ve hissederken sensizliği damarlarımda,
ölüyor hücrelerim teker teker.
içimde sana ait ne varsa,
senin olan ne varsa,
hepsini koparıyorsun benden.
bir sonbaharı yaşıyorum.
benimde dökülüyor artık güçsüz yapraklarım.
getirebilir misin bana baharı yeniden?
ya da baharım olur musun içimdeki kış aylarında?
sevebilir misin beni?
vazgeçtiğin değil, vazgeçişlerinin sebebi olabilir miyim?
ölebilir miyim sadece senin kollarında?
ölebilir miyim?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder